سختی گیر
به املاح ناخالص و موجود در آب همچون کلسیم و منیزیم، سختی آب گفته می‌شود. اگر مقدار این یون‌ها در آب زیاد باشد، از چنین آبی برای مصارف صنعتی و آشامیدنی نمی‌توان استفاده کرد. استاندارد سختی آب آشامیدنی مطابق با استاندارد بین المللی WHO به میزان حدود ۲۵۰ میلی‌گرم در لیتر برحسب CACO3 مشخص شده است که با دستگاه سختی گیر می‌توان به این مقدار دست یافت.
روش‌های متنوعی برای زدودن سختی از آب وجود دارد که بسته به شرایط، یکی از این روش‌ها انتخاب می‌شود. در حال حاضر ۹ روش برای سختی‌گیری از آب و برای تمامی کاربردها، از صنعتی گرفته تا خانگی، وجود دارد که این ۹ روش به چهار دسته کلی سختی‌گیرهای مکانیکی، فیلترهای آب، سختی‌گیرهای فیزیکی و سختی‌گیرهای شیمیایی تقسیم می‌شوند. این روش‌ها عبارتند از:
۱- سختی‌گیر رزینی
2- فیلتر کربن برای سختی‌گیر رزینی
3- اسمز معکوس
4- سختی‌گیر مغناطیسی
5- سختی‌گیر الکترونیکی
6- سختی‌گیر الکترولیتی
7- سختی‌گیر شیمیایی ته نشین کننده
8- سختی‌گیر شیمیایی غیر ته نشینی
9- سختی‌گیر دوزینگ فسفات
از میان تمام موارد ذکر شده، سختی گیرهای رزینی پرکاربردترین هستند. رزین به دانه‌هایی گفته می‌شود که معمولاً از پتاسیم وسدیم پوشانده شده‌اند. پس از عبور آب سخت از روی آن‌ها، یون منیزیم و کلسیم موجود در آب با پتاسیم وسدیم جابه‌جا می‌شود. پس از رسیدن به حالت اشباح، رزین را با استفاده از آب نمک احیا می‌کنند. از این رو انجام شستشوی معکوس به‌صورت دوره‌ای درهمه سختی‌گیرها الزامی است.
(در این قسمت شکل های مربوطه گذاشته شود)
برای اطلاعات بیش‌تر در این زمینه به بخش مقالات مراجعه نمایید.
از عمده‌ترین کاربردهای سختی‌گیر می‌توان به تصفیه آب مورد نیاز برای دیگ‌های بخار، مبدل‌های حرارتی، برج‌های خنک‌کن و سیستم‌های سرمایشی اشاره نمود.
تجهیزات مرتبط با این سیستم عبارتند از:
رزین – ستون سختی‌گیر- شیرآلات
