در مواردی که آب دریا یا آب نمک موجود باشد، می‌توان کلر را به طور مستقیم از آب حاوی کلرور به دست آورد. به این فرآیند الکتروکلریناسیون می‌گویند. در این فرآیند ضریب ایمنی افزایش و احتمال خطر در سیستم‌های نگهداری و تزریق کلر کاهش پیدا می‌کند.
در واقع الکتروکلریناسیون فرآیند تولید هیپوکلریت با عبور دادن جریان الکتریسیته از میان آب شور می‌باشد. این فرآیند، روشی برای نمک‌زدائی است و بیشتر برای گندزدائی از آب مورد استفاده قرار می‌گیرد. روش کار بدین صورت است که در ابتدا، آب دریا با فشار وارد سیستم می‌شود و از یک صافی 8-0 میلیمتری عبور می‌کند تا جامدات معلق آن جدا گردند. پس از مرحله فیلتراسیون، آب دریا از میان تجهیزات کنترل جریان، که شامل یک شیر کنترل جریان و یک ترنسمیتر جریان با نمایشگر محلی و محافظ برای خاموش کردن سیستم در جریان های پایین است، عبور می‌کند و وارد دستگاه تصفیه می‌شود. در این قسمت، گاز کلر در قطب منفی، و هیدروکسید سدیم و هیدروژن نیز در قطب مثبت دستگاه تولید می‌شوند. این گازها در اثر عبور جریان الکتریسیته با یکدیگر واکنش داده و محلول هیپو کلریت سدیم را ایجاد می‌کنند. محصول جانبی این فرآیند هیدروژن است که همراه با بقیه مواد از دستگاه خارج می‌شود.
در مرحله بعد، محلول تولید شده به یک تانک یا سیکلون منتقل می‌گردد که در اینجا هیدروژن از محلول جدا می‌شود. گاز هیدروژن معمولاً به وسیله هوا و با استفاده از مجموعه‌ای از دمنده‌ها رقیق شده و به سمت شیر اطمینان هدایت می‌شود. در نهایت محلول هیپوکلریت سدیم به میزان لازم و با دبی مورد نیاز به محل مورد نظر تزریق می‌گردد. راه‌اندازی و بهره‌برداری آسان از مزیت‌های این روش محسوب می‌شود.

برای اطلاعات بیش‌تر در این زمینه به بخش مقالات مراجعه نمایید.
از عمده‌ترین کاربردهای سیستم‌های الکتروکلریناسیون می‌توان به تصفیه آب‌ آشامیدنی، سیستم‌های خنک‌کننده، استخرهای شنا، سکوهای نفتی و گازی داخل دریا، صنایع شیمیایی، واحدهای نمک زدائی و واحدهای نیروگاهی اشاره نمود.

تجهیزات مرتبط با این سیستم عبارتند از:
– سیستم کنترل ورودی آب دریا
– الکترولایزرها
– تانک ذخیره هیپوکلریت
– بلوئر حذف کننده گاز هیدروژن
– سیستم تزریق هیپوکلریت
– منبع نیروی DC
– تانک اسید
– واگن برقی